تولد وبلاگ

میخوام داستان اون روزارو واستون بگم روزایی که اصلا فراموش نمیشه...

ترم یک دوره کاردانی شهرضا:

ما ورودی های 83 بودیم اولین گروه شبانه الکترونیک،خوب طبیعتا کسی کسی رو نمیشناخت و همه تقریبا غریبه بودیم من که خودم به شخصه کسیو نمیشناختم به غیر از مسعود، مسعود دوست دوران هنرستانم هستش که با هم واسه ثب نام رفتیم.

برای بار اول که وارد شهرضا شدیم چون نمیدونستیم از یکی پرسیدیم که دانشگاه خوارزمی کجاست؟؟؟که اون با لحجه شهرضایی گفت: خیابون حافظ غربی

یعنی اونجا با اولین شهرضایی برخورد داشتیم،رفتیم دانشگاه و ثبت نام کردیم از صبح تا شب اونجا بودیم البته اگه راستشو بخاین من پول با خودم نبرده بودم که یکم مشکل درست کرد اما زیاد حاد نبود.

در شروع کلاس ها کلاس من و مسعود جدا شد چون مسعود روزانه بود،پس من تنها شدم و خواستم که دوست پیدا کنم.

اولیش کی بود؟

علی سیدین بود چون من همیشه اونو تو اتوبوس میدیدم ولی باقیه رو زیاد نمیدیدم

خلاصه منو علی سه روزه اول هفترو با هم میرفتیم که تو این مسیر با یسری از بچه های دیگه هم آشنا شدم که سعیدم جزو اونا بود بقیه بچه ها مثل ایمان بلوچی ، امیر کشکولی ، مهدی آتشی ، محسن و باقیه آشنا شدم.

تو این مسیر کلی داستانها داشتیم

این مسیرو من اسمشو میزارم مسیر آشنایی و خنده ما وقتی ترم یک بود همه با هم بودیم یعنی همه با هم یکجا سوار اتوبوس میشدیم و اتوبوسو پر میکردیم طوری که بعضی وقتا وسط اتوبوس وایمیسادیم یا سه نفری رو یه صندلی میشستیم خلاصه ما تو این اتوبوسا میزدیمو مرقصیدیمو میخوندیم.

یه شب که داشتیم برمیگشتیم همین آقا سعید گل یه موبایل آورده بود که آهنگهای میدی ایرانی توش بود خلاصه ما رفتیم ته اتوبوس نشستیم وسعیدم آهنگ موبایلشو روشن کرد.

این آهنگ که گذاشتیم ما هم باش میخوندیم که یهو دیدیم اتوبوس وایسادو رانندش اومد عقبو گفت : اِگه میخَین هنچی کونید من اِز همینجا دور میزنم میرم شهرضا،اینجا خونواده نشستس،زشتس. داشت میرفت که بره وسط راه محسن داد زد چسب (چشم) ولی راننده محل نزاشتو رفت ماهم چون بچه های خوب و حرف گوش کن بودیم دیگه سرو صدا نکردیم تاااا اصفهان.